Al snel na het verschijnen van mijn boeken over Maastricht, zocht Eduard Disch via de mail contact met me. Hij was de zoon van rechter Disch van de Grote Looiersstraat, en hij wees me op een klein foutje in mijn tekst, dat ik snel heb gecorrigeerd. En hij bleek mijn ouders goed te hebben gekend: Eduard en zijn vrouw Valence waren net als mijn al lang overleden ouders lid van de befaamde Citykerk van Frits van der Ven. En hij heeft heel goede herinneringen aan ze. Mooi om te horen.
‘Het Jekerkwartier’ sprak hem natuurlijk aan omdat het deels over zijn jeugd gaat. Maar Eduard was nog meer te spreken over ‘Crapuul’. Hoewel afkomstig van een gegoed gezin, voelde hij al jong een enorme betrokkenheid bij de mensen aan de onderkant van de maatschappelijke ladder. Hij heeft zijn leven zelfs omgegooid toen hij op jonge leeftiijd zijn moeder mensen hoorde uitmaken voor crapuul. Mensen zijn niet zomaar crapuul. Ze zijn veelal slachtoffer van de omstandigheden.
Het heeft zijn leven bepaald. Toen hij zag dat gemeente en organisaties faalden in de opvang van mensen die het moeilijk hadden, is hij als particulier de zogeheten Impuls-huizen begonnen. Huizen waar zo’n vijftig mensen die in de problemen zaten, terecht konden. Bij zijn pensioen in 2012 zijn deze huizen ondergebracht bij Levanto. Mik Hamers heeft toen een mooi boekje geschreven over Eduard en zijn werk: ‘Impuls: kroniek van een succesvolle maatschappelijk ondernemer.’
Drie weken geleden zag ik berichten op de sociale media dat Euduard, hoewel al 79, nog steeds staat voor een rechtvaardige samenleving. Nadat hij op het Journaal had gezien dat de 13-jarige Ariana door Nederland werd uitgezet naar Oezbekistan, is hij meteen in de trein naar Den Haag gestapt en in hongerstaking gegaan. Hij wil het volhouden totdat Nederland zijn menselijkheid terugvindt en overgaat tot een kinderpardon. Nu zit hij al drie weken op de stoep bij het IND. Zonder eten.
Vandaag heeft de Volkskrant een prachtige reportage over de hongerstaker, en komt hij zelf ook uitgebreid aan het woord. Hij krijgt gelukkig erg veel steun in Den Haag, van mensen die hij helemaal niet kent. Geweldig. En natuurlijk komt er wel eens iemand langs die roept dat Nederland vol is. Daar heeft Eduard het perfecte antwoord op: ‘Ik ga u niet tegenspreken. Maar kinderen mogen niet de dupe worden van het handelen van volwassenen.’ Hij wil niet dat ik hem zo noem, maar voor mij is Eduard Disch een held.
